Mieszanka doskonale zachowuje się na glebach o wyraźnych wahaniach wilgotności począwszy od okresowego nawet bardzo wilgotnych, do wyraźnie posusznych, a więc nadająca się na tereny o bardzo zróżnicowanej amplitudzie opadów (centralna, wschodnia i północno-wschodnia Polska). Odpowiedni dobór składników (m.in. kupkówka, stokłosa bezostna, kostrzewa trzcinowa) pozwala uzyskać na właśnie takich terenach wielkie i wieloletnie plony masy, którą można przeznaczyć na siano, sianokiszonki, a nawet spasanie dla bydła mlecznego.

- Wieloskładnikowy nawóz nieorganiczny przeznaczony do nawożenia 
dolistnego traw pastewnych 
- Całkowicie rozpuszczalny w wodzie 
- Wysoka zawartość makro- i mikroskładników pokarmowych 
dostosowana do potrzeb pokarmowych traw pastewnych 

Opakowanie 15 kg 

Udział tetraploidalnych życic trwałych powoduje zwiększenie zawartości cukrów, lepszą smakowitość i wzrost spożycia paszy objętościowej 
• Koniczyna czerwona i biała dodatkowo zwiększają ilość energii i wartość pokarmową
• Nadaje się do uprawy dwu-, trzyletniej, na użytach przemiennych w użytkowaniu kośnym

Wskazówki uprawowe

Kwiaty 5-krotne, zebrane w skrętki. Korona zrosłopłatkowa, lejkowata, niebieskofioletowa. Zarówno 5 pręcików, jak i głęboko 2-dzielna szyjka słupka wystają daleko z korony i służą za miejsce „lądowania" owadów. Żółty nektarnik w kształcie tarczki znajduje się na dnie kwiatowym.

Nektar ochra­nia przed deszczem i niepożądanymi owadami 10 osklepek, które wyrastają w połowie rurki korony, po 2 wokół każdego pręcika. Zachodzą one na siebie dachówkowato i zbiegają ku dołowi wzdłuż nitek pręcików.

Okres wegetacji trwa około 100 dni. Facelia wschodzi po 8 dniach, zakwita po 50 dniach od daty wysiewu i kwitnie przez 5 tygodni; okres masowego kwitnienia trwa 3 tygodnie. Ponieważ ma krótki okres wegetacji, można ją siać w różnych terminach, obliczając je tak, aby zakwitła w pożądanym czasie. Facelia na­daje się więc do powiększenia pożytku głównego i wypełniania okresów bezwziątkowych w ciągu całego lata. Wysiana tuż przed mrozami zakwita w maju roku następnego, jednak siew taki w na­szych warunkach klimatycznych nie jest zbyt pewny. Siana zaś jako poplon zakwita we wrześniu i daje cenny pożytek jesienny.

Gorczyce, zarówno biała, czarna jak i sarepska, dobrze znoszą przymrozki (nawet do -6 st.C) podczas wschodów. Wrażliwe są natomiast na okresowe susze, zwłaszcza podczas kwitnienia, gdy potrzeby wodne roślin są największe i w fazie dojrzewania nasion jednak jej wrażliwość na braki wody jest znacznie mniejsza w porównaniu z rzepakiem jarym. W razie niedoborów wody w tym okresie następuje znaczne obniżenie plonu nasion.

Gorczycę białą można uprawiać w całym kraju. Gorczycę sarepską najlepiej wysiewać na północy, południowym wschodzie i na Pogórzu Karpackim i Sudeckim.
Najlepiej gorczycę jest uprawiać na glebach gliniastych i piaszczysto-gliniastych, ciepłych, próchniczych glebach kompleksów pszennych i żytnich, może być uprawiana na glebach lżejszych, ale nie typowo piaszczystych. Gorczyca  wymagają odczynu obojętnego gleby, nie znosi gleb zakwaszonych, nieprzepuszczalnych i podmokłych o wysokim poziomie wód gruntowych. Gorczyca ma zdolność wykorzystywania trudno dostępnych składników pokarmowych w glebie.  

Gorczyca jest rośliną oleistą i posiada wiele cech podobnych do rzepaku, ale nie wymaga tak dobrych warunków klimatyczno - glebowych i wysokich nakładów na uprawę i ochronę, jest również mniej podatna na osypywanie nasion. 

W krajowym rejestrze odmian grochu pastewnego (peluszki) - stan na 30 kwietnia 2012 roku - znajduje się 13 odmian przeznaczonych do uprawy na nasiona paszowe lub na zielonkę w siewie czystym lub w mieszankach. Średni plon nasion uzyskiwany w badaniach COBORU wynosi od 3,5 t z ha dla odmian wysokich (około 110 cm - Marych, Muza i Roch) do ponad 4 ton z ha dla odmian średniowysokich (około 85 cm - Eureka, Gwarek, Hubal, Klif, Milwa, Model, Pomorska, Sokolik, Turnia i Wiato).

Część z nich należy do grupy wąsolistnych (Marych, Muza, Milwa, Model, Pomorska, Sokolik i Turnia), szczególnie przydatnych w rejonach o większej ilości opadów, które mogą być przyczyną zwiększonego wylegania form normalnie ulistnionych. Z wyjątkiem nasienno- zielonkowej odmiany Roch, pozostałe są odmianami pastewno-nasiennymi.

Do najwyżej plonujących należą zarejestrowane w 2012 roku odmiany Model i Turnia.

Do skarmiania

Nasiona peluszki są przydatne w żywieniu trzody chlewnej oraz bydła i mogą stanowić zamiennik (przynajmniej w 50 proc.) śruty sojowej w przygotowaniu własnej paszy. Zawierają 23-24 proc. białka, które jest dobrze wykorzystywane pod warunkiem ich ześrutowania.

Z żywieniowego punktu widzenia optymalny udział nasion w plonie nasion mieszanki grochowo-zbożowej powinien wynosić 30-40 proc., co daje gwarancję właściwego zbilansowania składników pokarmowych zawartych w nasionach grochu, jak i w ziarnie zbóż. Zwiększenie udziału grochu powoduje z reguły zmniejszenie strawności skrobi zawartej w jego nasionach.

Do mieszanek grochowo-zbożowych wykorzystuje się najczęściej wysokie odmiany grochu, które z powodu wiotkich łodyg mogą wylegać, co jest pewnym utrudnieniem w zbiorze nasion.

Zboża w mieszankach spełniają rolę rośliny podporowej, a dzięki utrzymywaniu roślin w łanie zbóż nad powierzchnią gleby, zebrane nasiona grochu charakteryzują się na ogół bardzo dobrą wartością siewną. Wykorzystanie części azotu pochodzącego z symbiozy powoduje też, że w ziarnie zbóż gromadzi się więcej białka.

Mieszanki grochu ze zbożami mogą być uprawiane też z przeznaczeniem do bezpośredniego skarmiania. Najwyższą wartość paszową dzięki podwyższonej zawartości białka mają zielonki zebrane w fazie mleczno-woskowej zbóż. Kiszonka sporządzona z mieszanki grochowo- zbożowej dla np. cieląt ma wartość paszową porównywalną do siana łąkowego i można ją stosować łącznie z kiszonką z kukurydzy.

  Z owoców gryki uzyskuje się smaczną i wartościową kaszę,  zawierającą oprócz błonnika łatwo przyswajalne białko, makro- i mikroelementy (m. innymi fosfor, żelazo, potas), oraz witaminy (zwłaszcza B1, B2, P, E). Zawiera też rutynę, związek chemiczny uszczelniający naczynia krwionośne, natomiast nie zawiera glutenu, co jest podstawowym warunkiem przy produkcji odżywek stosowanych w niektórych schorzeniach metabolicznych, zwłaszcza u dzieci.
    Gryka siewna uprawiana jest głównie na wschodnich terenach Polski, jednak jej uprawa rozpowszechnia się coraz bardziej w pozostałych rejonach kraju – zachodnim i północno-zachodnim. Gryka siewna należy do rodziny rdestowatych. Owoc – trójgraniasty orzeszek, o ostrych krawędziach, zwykle brunatno-brązowej barwy stanowi materiał siewny. Odpady uzyskiwane w wyniku przerobu nasion na kaszę i mąkę są wartościową paszą dla drobiu i świń. Słoma tej rośliny w połączeniu ze słomą innych roślin jest wartościową paszą dla bydła, można ją zakiszać. Gryka jest rośliną miododajną. Z jednego hektara można zebrać 40-200 kg miodu. W razie długotrwałej suszy, kwiaty gryki wydzielają małe ilości nektaru, co zniechęca owady do oblotu plantacji.

    Gryka z wielu względów, zaliczana jest do roślin ekologicznych. W małym stopniu jest porażana przez choroby i szkodniki, co ogranicza stosowanie zabiegów chemicznych na plantacjach. Bardzo dobrze wykorzystuje składniki pokarmowe zawarte w glebie, zwłaszcza fosfor, więc stosowane nawożenie chemiczne może być ograniczone. Jest stosunkowo mało wrażliwa na zachwaszczenie roli, gdyż po wzejściu szybko rośnie, zakrywa międzyrzędzia i zagłusza chwasty, co eliminuje zabiegi herbicydowe. Roślina ta wykazuje właściwości fitosanitarne, m.in. przeciwdziała występowaniu w glebie niektórych gatunków nicieni.

Koniczyna krwistoczerwona (Trifolium incarnatum) określana jest również jako inkarnatka. Pochodzi z rejonu śródziemnomorskiego. Może występować w dwóch formach: jednorocznej i dwuletniej. W Polsce uprawiana jest jednoroczna forma ozima.

Inkarnatka występuje w dwóch odmianach botanicznych: dzikiej (var. molineri) i siewnej (var. sativum). Najważniejsza pod względem rolniczym jest inkarnatka siewna u której wyróżnia się trzy formy botaniczne: inkarnatkę pospolitą (czerwoną lub szkarłatną), inkarnatkę krwistoczerwoną i inkarnatkę białokwiatową.

Cechy charakterystyczne

Inkarnatka wytwarza cienki korzeń palowy sięgający do głębokości 90 cm, który wytwarza odgałęzienia boczne zlokalizowane w ornej warstwie gleby. Łodygi są sztywne i wzniesione oraz mogą osiągać wysokość 60-80 cm. Są dobrze ulistnione oraz kosmato owłosione, a w ich środkowej części tworzą się rozgałęzienia boczne. Niestety mają tendencję do szybkiego drewnienia i słabego odrastania po skoszeniu, ponieważ ich szyjka korzeniowa jest mało żywotna. Liście inkarnatki są rozetowe, złożone z trzech listków i  osadzone na długich ogonkach oraz tak samo jak łodyga, pokryte są włoskami. Mogą być jajowatego kształtu bądź owalnego. W górnej części są nieregularnie ząbkowane i sinozielone. Przylistki są duże, jajowate i błoniaste, mogą być koloru zielonego lub częściowo zabarwione antocyjanem i pokryte długimi, rzadkimi włoskami. Kwiatostanem inkarnatki jest stożkowato wydłużona główka, która ma długość 2-6 cm i jest miękka w dotyku. Kwiaty mają barwę krwistoczerwoną (purpurową) i są owadopylne, ale wykazują tendencję do samozapylenia. Owocem jest jednonasienny, łatwo pękający strąk, który jest eliptycznego kształtu. Nasiona są zaokrąglone i największe spośród wszystkich koniczyn. Są mocno lśniące, a ich barwa może być od jasnożółtej do czerwonożółtej. Z wiekiem ciemnieją i stają się brązowoczerwone oraz tracą połysk. Ich masa 1000 nasion wynosi 3,5-4,5 g.

 Koniczynę białą wysiewaną z innymi roślinami, np. trawami, cechuje 2-3 letnia cykliczność. Po takim okresie wzrostu roślina całkowicie obumiera, a jej resztki wzbogacają glebę w makro- i mikroelementy. Optymalnymi warunkami rozwoju koniczyny białej jest ciepła i wilgotna wiosna. Roślina dobrze znosi kilkunastodniowe zalanie wodą i suszę. Jest wrażliwa na niedobór światła. Ma stosunkowo niskie wymagania glebowe, rośnie zarówno na glebach lekko piaszczystych jak i torfach.

Najlepszy przedplon to okopowe na oborniku, ze względu na wzbogacanie gleby w składniki pokarmowe. Należy pamiętać, że koniczyna może wracać na to samo pole po 3-4 latach przerwy. Częstszy wysiew przyczynia się do zmęczenia gleby i tzw. wykoniczynienia. Uprawa koniczyny na cele paszowe w siewie czystym jest nieopłacalna. Roślinę najlepiej wsiewać w jarą roślinę ochronną (żyto, jęczmień jary, owies) , aplikując nasiona płytko (1-2 cm) w rozstawie rzędów 12- 15 cm. Koniczyna biała ma stosunkowo wysokie zapotrzebowanie na potas i magnez. 

koniczyna biała zajmuje trzecie miejsce, zaraz po lucernie mieszańcowej i koniczynie czerwonej. Jest uprawiana na pastwiskach oraz w warunkach polowych (w mieszankach jako komponent traw).

Do najważniejszych cech, które wyróżniają koniczynę białą, z pewnością zaliczyć można:

- dobre wykorzystanie światła stymulującego rozwój koniczyny,

- odporność na przegryzanie i udeptywanie przez zwierzęta, częste koszenie

- szybka regeneracja po wypasie,

- wysoka strawność masy organicznej,

- wysoka zawartość białka  18- 28%.

Dobrze znosi udeptywanie i przygryzanie, wytrzymała, bardzo dobrze zabliźnia luki dzięki pędom rozłogowym Rośnie na ciężkich, wilgotnych glebach przy relatywnie wysokiej wilgotności powietrza, ale rozwija się też pomyślnie na stanowiskach lekkich. Szczepiona bakteriami Rhizobium.

Mając na uwadze znaczenie gospodarcze roślin motylkowych w naszym kraju,koniczyna biała zajmuje trzecie miejsce, zaraz po lucernie mieszańcowej i koniczynie czerwonej. Jest uprawiana na pastwiskach oraz w warunkach polowych (w mieszankach jako komponent traw).

Do najważniejszych cech, które wyróżniają koniczynę białą, z pewnością zaliczyć można:

- dobre wykorzystanie światła stymulującego rozwój koniczyny,

- odporność na przegryzanie i udeptywanie przez zwierzęta, częste koszenie

- szybka regeneracja po wypasie,

- wysoka strawność masy organicznej,

- wysoka zawartość białka  18- 28%.

Wymagania i użytkowanie

Koniczyna szwedzka może być uprawiana na glebach ciężkich i wilgotnych, gdzie poziom wody gruntowej jest bardzo wysoki. Można ją wysiewać na glebach mineralnych i torfowych. Zalecana jest do uprawny na kompleksie żytnim bardzo dobrym i zbożowo-pastewnym mocnym. Odczyn gleby powinien być zbliżony do obojętnego (pH>7,3). We wschodniej Polsce zaleca się jej uprawę z koniczną białą i czerwoną, ponieważ wykazuje ona dużą zimotrwałość i po wymarznięciu koniczny czerwonej może zająć jej miejsce w łanie. Może być stosowana na trwałych łąkach i użytkach naprzemiennych, rzadziej na pastwiskach. Na łęgach właściwych i grądach popławnych można ją spotkać w stanie dzikim.

Koniczyna szwedzka ma małe wymagania świetlne, a co za tym idzie jej rozwój jest bardzo szybki. Jeżeli na wiosnę zostanie wysiana w roślinę ochronną, to może bardzo szybko przerastać i zakwitać, a na jesień można uzyskać duży pokos ściernianki.

Jeżeli rośliny koniczyny mają zapewnioną wystarczającą ilość wody to mogą przetrwać okresy słonecznej pogody połączonej z wysoką temperaturą. Duże niedobory wody prowadzą do szybkiego zamierania roślin, a w konsekwencji do przerzedzania łanu. Jej uprawa najlepiej udaje się w rejonach, gdzie roczne opady wynoszą średnio 600 mm.

Koniczynę białoróżową należy wysiewać wraz z trawami, najlepiej z tymotką łąkową, a jej okres użytkowania powinien trwać 2-3 lata. Rocznie daje nawet dwa pokosy, a w rocznym plonie największy udział ma pokos pierwszy. Następne pokosy są słabsze i dominują w nich trawy.

Jeżeli koniczyna białoróżowa używana jest jako komponent paszowy, to dostarcza paszy zasobnej w białko. Jednak jej wartość pokarmowa jest mniejsza od koniczny czerwonej mimo, że zawiera mniej ligniny, ale jest chętnie zjadana przez zwierzęta. Zawiera też substancje trujące, które mogą powodować stany zapalne u zwierząt.

Siew

Koniczynę białoróżową można siać wiosną w zboża jare, które pełnią funkcję rośliny ochronnej. Siew czysty wykonuje się w III dekadzie sierpnia, ponieważ koniczyna szwedzka jest mrozoodporna i nie ginie w trakcie mroźnych zim. Głębokość siewu nasion powinna wynosić 1,5 cm, rozstawa rzędów - 12,5-15 cm.

Koniczynę szwedzką uprawia się w mieszankach z trawami lub koniczyną białą i czerwoną. Najlepszymi gatunkami traw, nadającymi się do mieszanki są: kostrzewa łąkowa, życica łąkowa i tymotka łąkowa, które powinny stanowić 50% wysiewu. W przypadku zasiewów czystych należy wysiewać 8-12 kg/ha nasion koniczyny szwedzkiej, a w mieszankach połowę tej ilości.

Uprawa na nasiona

Plantacje nasienne koniczyny białoróżowej najlepiej zakładać na glebach średnio zasobnych w składniki pokarmowe, o umiarkowanym uwilgotnieniu i bogatych w wapń. Siew wykonuje się wiosną, a jego ilość powinna wynosić 5-8 kg nasion na hektar. Po zapewnieniu takich warunków można uzyskać wysoki plon nasion. Rozstawa rzędów na takich plantacjach powinna wynosić 20-30 cm lub 40-50 cm.

System korzeniowy koniczyny czerwonej składa z korzenia palowego, który może wrastać na głębokość 2 m. Posiada on dużo cienkich korzeni bocznych, które również są długie. W szyjce korzeniowej znajdują się substancje zapasowe służące do odrostu łodyg po każdym pokosie bądź spoczynku zimowym. Łodygi są wyprostowane, grube i puste wewnątrz. Mogą osiągać wysokość 50-100 cm. Ich owłosienie jest zróżnicowane, barwa może być zielona lub brunatna. Liście składają się z trzech listków, które osadzone są na wspólnym ogonku liściowym i podobnie jak łodyga są w różnym stopniu owłosione. Na górnej stronie listków znajduje się charakterystyczna jasna, biała plama, która ostrym końcem skierowana jest w stronę wierzchołka liści. Przylistki są błoniaste, wyraźnie unerwione i mają lancetowaty kształt. Kwiatostanem jej jajowata główka, wytwarzająca nawet sto obupłciowych, obcopylnych kwiatów, które najczęściej zapylane są przez trzmiele. Ich barwa może być czerwona, a czasem może występować też kolor różowy lub biały. Owocem jest rurkowaty, jednonasienny strąk, który ma jajowaty kształt. Nasiona mają mieszaną barwę, a najczęściej występuje fioletowo-żółta. Świeże nasiona mają połysk, a po czasie matowieją i stają się rdzawoczerwone. Masa 1000 nasion w zależności od formy może wynosić 1,7-2,8 g.

Po wysiewie oraz wiosną koniczyna czerwona szybko się rozwija. Jej kwitnienie trwa od maja do września. Jest rośliną miododajną.

Wymagania wodne, termiczne i glebowe

Do prawidłowego wzrostu i rozwoju koniczyna czerwona potrzebuje 650 mm opadów w ciągu roku. Można uprawiać ja gruntach ornych, gdzie poziom wody gruntowej wynosi 110-150 cm.  Kiełkowanie i wschody rozpoczyna przy temperaturze wynoszącej 2-5°C, a podczas wchodów znosi krótkotrwałe przymrozki do -5°C. Optymalna temperatura do jej wzrostu i rozwoju wynosi 16-20°C.

Koniczynę czerwoną należy uprawiać na glebach należących do kompleksu: pszennego bardzo dobrego i dobrego, żytniego bardzo dobrego oraz zbożowo-pastewnego mocnego. Odczyn gleby powinien mieścić się w przedziale pH 6,6-7,2. Może być też wysiewna na glebach, gdzie pH jest większe od 7,3.

Uprawa

Pole na którym ma być wysiana koniczna czerwona musi być pozbawione perzu. Jeżeli koniczyna ma być uprawiana jako wsiewka w zboża jare po okopowych, to należy po ich zbiorze wykonać orkę przedzimową na jesieni, zaś na wiosnę włókowanie lub bronowanie, a na glebach zlewnych – kultywatorowanie i bronowanie przedsiewne. Wałowanie należy zastosować wtedy, gdy wierzchnia warstwa roli jest zbyt pulchna, ponieważ ogranicza to zbyt głębokie wysianie nasion. Podczas wiosennych uprawek można zastosować agregat uprawowy składający się z kultywatora i wału strunowego. Spulchnia on glebę na głębokość 4-6 cm.

W lato koniczynę bez rośliny ochronnej należy wysiewać w przedplonach, które wcześnie schodzą z pola np. po jęczmieniu ozimym. W związku z tym po zbiorze przedplonu należy wykonać talerzowanie, a potem orkę siewną na głębokość 15-18 cm.

Opis produktu:

Koniczyna czerwona, odmiana Dajana – koniczyna łąkowa  pochodzi z gatunku drobnonasiennych, motylkowatych roślin.
Średniowczesna koniczyna czerwona jest rośliną o pokroju półstojącym.
Odmiana Dajana charakteryzuje się zimotrwałością, a także szybkim tempem wzrostu, a jej uprawa korzystnie wpływa na poprawę struktury gleby oraz wzbogaca ją o znaczne ilości masy organicznej. 
Koniczny czerwona jest bardzo cenionym gatunkiem pastewnym, ponieważ cechuje się wysoką produktywnością - plon suchej masy może wynieść ok.16 t na hektar.
Stanowi także wysoką wartość odżywczą pozyskiwanej paszy - dostarcza dużych ilości białka, witamin i składników mineralnych, zwłaszcza wapnia, magnezu i fosforu.
Koniczyna jest głównie dedykowana do użytkowania kośnego – na zielonkę oraz siano, niezależnie czy jest to siew czysty czy mieszany z innymi trawami.
Dostarcza cennej, bogatej w składniki pokarmowe paszy dla zwierząt.
Zielonka z koniczyny jest bardzo smaczna, przez co chętnie zjadają ją różne grupy zwierząt hodowlanych, przede wszystkim przeżuwacze.


Uprawa:

Koniczyna czerwona, odmiana Dajana jest gatunkiem motylkowym, dlatego nie powinno się jej siać w bezpośrednim następstwie po roślinach motylkowych.
Termin siewu przypada na koniec marca do końca pierwszej połowy kwietnia, wskazana jest szeroka rozstawa siewu ponieważ sprzyja prawidłowemu rozwojowi roślin i tworzeniu się dużej liczby pędów.
Koniczyna czerwona lubi bogate, żyzne, zwięzłe i średnio zwięzłe, bogate w wapń, o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym gleby. 
Będzie za to źle rosła na glebach zbyt lekkich i suchych lub zbyt ciężkich, gliniastych i bardzo wilgotnych.
Koniczyna nie znosi niedoboru wody, dlatego uprawia się ją w rejonach o uregulowanej wilgotności. 

Opis

Jedną z koniczyn uprawianych ze względu na wartościową paszę jest koniczyna perska lub inaczej skręcona (Trifolium resupinatum). Roślina dorasta zwykle do wys. ok. 40-70 cm. i tworzy cienkie, delikatne, mocno rozgałęzione i pokładające się łodygi oraz liczne, niewielkie, owalne liście. Jej małe, różowo-liliowe, silnie miododajne kwiaty rozwijają się w miesiącach VI-VII i są wspaniałym pożytkiem dla pszczół. Koniczyna perska korzeni się płytko i posiada mocno rozgałęziony system korzeniowy, dlatego jest dość wrażliwa na suszę. W uprawie spotyka się obecnie tylko jedną odmianę jej odmianę – „Accadia”

Zastosowanie

Koniczyna perska na tle innych gatunków wyróżnia się szczególnie wysokimi walorami użytkowymi, porównywalnymi nawet z lucerną. Roślina charakteryzuje się niską ilością surowego włókna, wysoką zawartością białka i składników mineralnych oraz małą ilością suchej masy. Koniczyna perska łatwo się rozmnaża, dobrze kiełkuje i bardzo szybko rośnie, dzięki czemu w jednym sezonie można z niej uzyskać nawet 3-4 pokosy. Ze względu na małą ilość suchej masy, do skarmiania zwierząt hodowlanych powinna być wykorzystywana przede wszystkim w postaci zielonki (do suszenia nadaje się słabiej).

Dopasowana szczególnie do wieloletniego użytkownia kośnego. Wyważony skład traw wysokich i niskich oraz wysoki udział roślin motylkowych dostarcza wysokich plonów rozłożonych równomiernie przez wszystkie lata użytkowania.

Koniczyny biała i czerwona zabezpieczają użytek w konieczny azot.

duża zawartość suchej masy
bardzo dobry wigor początkowy
bardzo dobra zdrowotność ziarna
bardzo dobra odporność na fuzarium łodyg
dane
Jednostki opakowań: Dostępne w opakowaniu 50.000 nasion
Termin siewu: 20 kwietna - 5 maja (temperatura gleby 8 - 10°C)
Wykorzystanie: K, Z 
FAO: 240 

opakowanie 16,6 kg 

Mieszanka Letnie Bio-Trio składa się z dwóch odmian życicy westerwoldzkiej oraz koniczyny perskiej i aleksandryjskiej. Te składniki są dobrane w sposób optymalny: szybko rosnące, wysoko plonujące i smaczne. Ze względu na wysoki udział koniczyn można uzyskać paszę wysokobiałkową, która szczególnie nadaje się jako zielonka. Ta mieszanka spełnia najwyższe wymagania na własną paszę objętościową wyprodukowaną w międzyplonach.

zalety uprawy lucerny

Lucerna siewna jest szczególnie polecana jako jedna z upraw przedplonowych, gdyż wzbogaca glebę w cenne substancje odżywcze (w tym głównie azot) i organiczne, poprawia strukturę podłoża oraz sprzyja przemieszczaniu się substancji odżywczych z głębszych do płytszych warstw gleby. Jej korzenie wydzielają też substancje rozpuszczające związki ciężko rozpuszczalne w glebie, co pozwala lepiej wykorzystywać składniki pokarmowe zawarte w podłożu. Lucerna siewna daje także dużą ilość bogatej w składniki odżywcze masy zielonej, będącej cenną paszą dla zwierząt hodowlanych. Kwiaty lucerny są miododajne, przez co chętnie odwiedzają je pszczoły oraz inne owady zapylające. W jej przydatku jest to o szczególnie ważne, gdyż roślina wydaje nasiona wyłącznie po zapyleniu krzyżowym, ponieważ kwiaty nie mogą skutecznie zapylić się własnym pyłkiem.

 Zainteresowanie uprawą lucerny na zielonkę wzrasta także w związku ze stałym wzrostem zapotrzebowania na wysoko wydajną, wysokobiałkową paszę. Ponadto uprawa lucerny wpływa bardzo korzystnie w płodozmianie na:
• strukturę gleby,
• właściwości fizykochemiczne,
• aktywność biologiczną drobnoustrojów w glebie,
• żyzność gleby,
• przemieszczanie składników pokarmowych z dolnych do górnych warstw gleby,
• wzbogacenie gleby w substancję organiczną.

Ocenia się, że lucerna po drugim roku wegetacji pozostawia w resztkach pożniwnych, w 50 centymetrowej warstwie gleby około: 135 kg azotu, 45 kg potasu, 35 kg fosforu i ponad 100 kg wapnia.

Lucerna jest jednym z najlepszych przedplonów pod inne rośliny. Przedplon taki, przy bardzo dużym udziale zbóż w skali województwa i w poszczególnych gospodarstwach jest niezwykle cenny. Ponadto lucerna może być ważnym elementem programów ochrony środowiska, programów rolnośrodowiskowych, produkcji ekologicznej i integrowanej oraz innych programów wspieranych przez Unię Europejską.

Niestety oprócz wielu zalet, lucerna ma bardzo duże wymagania klimatyczne, glebowe i technologiczne, które limitują możliwość jej uprawy w naszym województwie. Kwaśne gleby, często występujące mroźne zimy, nieodpowiedni poziom wody gruntowej, niska kultura wielu gleb powodują, że uprawa lucerny w czystym siewie obarczona jest dużym ryzykiem.

W naszych warunkach znaczenie gospodarcze ma lucerna siewna i lucerna mieszańcowa w uprawie na zielonkę, przy czym lucerna mieszańcowa cechuje się lepszą zimotrwałością, lepszą wytrzymałością na okresowe posuchy i mniejszymi wymaganiami glebowymi i uprawowymi. Odmiany krajowe lucerny mieszańcowej stosunkowo dobrze zimują i plonują przy mniej intensywnej technologii produkcji lecz ich dostępność na rynku nasion jest ograniczona.

Wytwarza duży plon zielonki;

plon suchej masy w pierwszym i drugim roku użytkowania może osiągać wielkość około 17 ton z hektara.

Daje rocznie prawie 3 tony białka z ha.

Odmiana jest średniowczesna.

Rośliny dobrze zimują, szybko odrastają po skoszeniu i są średnio podatne na wyleganie.

Stosunkowo dobrze znoszą okresy posuchy.

Odmiana przejawia dużą odporność na choroby fuzaryjne i werticiliozę lucerny.

Odmiana może być uprawiana w różnych rejonach Polski. Przeznaczona jest zwłaszcza do trzy-,

Mieszanka Gorzowska jest znanym, wysoko plonującym i wysokobiałkowym poplonem ozimym już od 1928 roku, kiedy to została opracowana w Gorzowie Wielkopolskim przez pracowników DSV. Mieszanka składa się z życicy wielokwiatowej, inkarnatki i wyki ozimej i nadaje się na wszystkie gleby. Dostarcza wysokich plonów masy zielonej i suchej z bardzo dobrą wartością paszową i wysoką masą korzeni. Odrost może być pastwiskowany, koszony, spasany na świeżo, zakiszany lub zmulczowany jako zielony ugór. 

Mieszanka Gorzowska obecnie przeżywa swój renesans, ponieważ utrzymanie żyzności gleby nabiera coraz większego znaczenia wśród rolników. Motylkowate i trawy prowadzą do trwałej poprawy właściwości gleby. Resztki organiczne pozostające po przeoraniu w warstwie ornej wzbogacają glebę w próchnicę. Rośliny motylkowate powodują dostarczanie azotu atmosferycznego do gleby, dzięki symbiozie z bakteriami brodawkowymi. Uprawa Mieszanki Gorzowskiej sprzyja rozwojowi organizmów glebowych, zwiększa udział wodonośnych gruzełek, które poprawiają przesiąkanie jak również odbudowują i stabilizują strukturę gleby.

Kostrzewa łąkowa 20%
Kostrzewa trzcinowa 13%
Tymotka łąkowa 10%
Mietlica biaława 6%
Wyczyniec łąkowy 9%
Mozga trzcinowa 6%
Wiechlina łąkowa 10%
Życica trwała 18%
koniczyna białoróżowa 8%

• Mieszanka Futtertrio jest mieszaniną trzech wysokoplonujących odmian życicy westerwoldzkiej służącą do uprawy poplonowej. Spełnia ona najwyższe wymagania dostarczając bardzo dobrej paszy o wyśmienitej jakości.
  • umożliwia wczesne wypasanie i jest wybitnie odpowiednia do kiszenia
  • dostarcza kiszonkę o odpowiedniej strukturze, zgodnej z wymaganiami przeżuwaczy, z dużą zawartością suchej masy przy jednocześnie wysokiej strawności.
  • wyróżnia się wyrównaną proporcją białka do energii
  • gwarantuje wysokie pobranie paszy, podwyższając tym samym produkcję mleka lub mięsa z paszy podstawowej.
• Mieszanka Futtertrio składa się z dwóch odmian diploidalnych i jednej tetraploidalnej
• Ponadprzeciętne właściwości plonowania, jakości i odporności na choroby tych odmian uzupełniają się wyśmienicie
• Wszystkie odmiany wchodzące w skład mieszanki zostały wyhodowane w celu, aby można je było stosować także na poplony. Wszystkie rosną w bardzo szybkim tempie dając wysokie plony masy.
• Kombinacja odmian jest bardzo udanym związkiem: odmiany diploidalne cechują się wysoką zawartością suchej masy i dobrą strukturą paszy oraz wysoką zawartością cukrów, a tetraploidalne wyróżniają się wysoką strawnością i smakowitością.

Mieszanka wykazuje wysoki poziom odporności na choroby. Na uwagę zwraca szczególnie niska podatność na rdzę i mączniaki.

Użytkowanie:

Dojrzałość kiszonkową Mieszanka Futtertrio osiąga po 8 tygodniach. Użytkowanie kośne w fazie kłoszenia pozwala na uzyskanie najwyższej jakości paszy oraz uzyskanie szybkiego ponownego odrostu dla dalszego pastwiskowania do końca okresu wegetacji.

Dojrzałość pastwiskowa Mieszanki Futtertrio rozpoczyna się po zwarciu łanu (wysokość porostu ok. 15 cm). Ten termin następuje już po 6 tygodniach od zasiewu. Podział na kwatery powinien być tak wymierzony, aby ruń nie zdążyła przerosnąć i przejrzeć. W takim przypadku ilość niedojadów będzie niska.

Nadaje się do zakładania nowych użytków i podsiewów intensywnych użytków zielonych (uprawa dwu- lub wieloletnia, szczególnie jako użytek przemienny do użytkowania kośnego i kośno-pastwiskowego) 
• 100% życice trwałe
• Wszystkie odmiany zostały wybrane na podstawie wysokiej wydajności oraz ich szczególnych właściwości pokarmowych
• Polecana dla czołowych gospodarstw, które dążą do uzyskania bardzo dużych wydajności mleka z paszy podstawowej

Dzięki wysokiemu udziałowi lucerny mieszanka nadaje się szczególnie na stanowiska suche. Pozostałe gatunki w mieszance uzupełniają się dobrze jeśli chodzi o konkurencyjność oraz trwałość, dlatego możliwy jest ich niezmienny udział w runi. Dobre odrastanie runi w połączeniu z równomiernym rozłożeniem w czasie jej spożytkowania sprzyjają wykorzystaniu tej mieszanki jako świeża pasza objętościowa.

Charakterystyka

Gruba i silnie rozgałęziona łodyga rzodkwi osiąga wysokość 120 cm. W dolnej części wyrastają z niej owłosione, duże, lirowate (pierzastosieczne), wcięte liście, w górnej zaś pojawiają się osadzone na ogonkach liściowych o równych, ząbkowanych brzegach (rzadko wrębne), lancetowate (wydłużone) liście. Kwiaty ułożone w luźnym gronie na szczycie pędu są barwy białej lub liliowej z fioletowym żyłkowaniem pośrodku płatka. Owocem jest łuszczyna niepękająca, która nie wygląda typowo, jak u innych roślin kapustnych. Ma walcowaty lub gruszkowaty kształt, zwęża się w górnej części, tworząc dziób. Wewnątrz niej znajdują się nieregularne, kuliste, jasnobrązowe nasiona o ostrym smaku. Zawierają tłuszcze o podobnych właściwościach do oleju rzepakowego – olej rzodkwiowy bogaty jest w nienasycone kwasy tłuszczowe: oleinowy, linolowy, erukowy, linolenowy oraz eikozenowy. Nasiona są ponadto wysokotłuszczowe oraz wysokobiałkowe.

Rzodkiew wytwarza korzeń palowy głęboko rozwijający się (do 1,5 m) oraz liczne boczne odgałęzienia. Kwitnienie rozpoczyna 40–45 dni od wschodu roślin, kwiaty utrzymują się na roślinie przez 25–35 dni w zależności od terminu siewu. Prawdopodobnie rzodkiew oleista pochodzi z Dalekiego Wschodu (Chin), stąd jej druga nazwa – rzodkiew chińska.

Znaczenie gospodarcze i wykorzystanie

Ze względu na wysoką zawartość kwasu erukowego i eikozenowego oraz glukozynolanu olej wytłoczony z nasion nie nadaje się do spożycia. Może być jedynie wykorzystywany jako surowiec do celów energetycznych. Obecnie spada znaczenie rzodkwi jako rośliny oleistej, a wzrasta jako rośliny uprawianej na nawóz zielony lub zielonkę.

Nasiona w małej ilości przeznaczane są do produkcji karmy dla ptaków. Rzodkiew oleista ma wysokie właściwości poprawiające jakość gleby – chroni ją przed erozją, poprawia strukturę, rozluźnia i poprawia stosunki wodno-powietrzne, ponadto ogranicza wymywanie azotu.

Seradela nie lubi wapna w glebie, szkodzi jej długotrwała susza, źle znosi gleby ciężkie i zwięzłe. Uprawiana na danym polu po raz pierwszy daje zwykle gorszy plon, niż w latach kolejnych z powodu słabego rozwoju bakterii brodawkowatych.

Wymagania glebowe i nawożenie :
Seradela znosi przymrozki do– 5 0 C, posiada zdolność korzystania z mgły i rosy. Potrzebuje podłoża o odczynie kwaśnym i lekko kwaśnym ( pH od 5,4 do 6,5 ). Jej zaletą są nieduże wymagania cieplne, kiełkuje w temperaturze 3 – 5 0 C.
Seradela udaje się po wielu roślinach. Najlepszym przedplonem są rośliny okopowe oraz żyto i pszenżyto ozime. Po zbiorze przedplonu należy wykonać podorywkę z bronowaniem oraz orkę zimową.
Przedsiewnie w zależności od zasobności gleby przy uprawie w czystym siewie stosuję się 40–80 kg P2O5/ ha i 80–120 kg K2O/ha.
W uprawie z wsiewką nawożenie mineralne powinno uwzględnić zarówno wymagania rośliny ochronnej jak i seradeli. Nawozy fosforowe i potasowe najlepiej zastosować jesienią przed orką siewną. Nawożenie azotowe można zastosować wiosną w ilości 30-40 kg N/ha.

Siew i pielęgnacja:
Przed wysiewem nasion seradeli zaleca się stosować zaprawę nasienną Funaben T lub Sarfun T 65 DS w ilości 3-4 g/ha oraz dodanie właściwej dla gatunku Nitraginy.
W uprawie na nasiona należy siać jak najwcześniej (w marcu, początek kwietnia). Ilość wysiewu wynosi 20-30 kg nasion/1 ha, w rozstawie rzędów 12 – 15 cm. Nasiona umieszcza się na głębokości około 2 cm. Seradelę wysiewa się w trzecim lub czwartym roku po oborniku.
W siewie czystym do zwalczania chwastów można zastosować preparat Metron 700 S.C. w dawce 4l/ha do 3 dni po siewie lub w fazie 2 – 4 liści seradeli.
Przy uprawie jako wsiewki najczęściej stosowaną rośliną ochronną jest żyto ozime, ponieważ wcześnie schodzi z pola i ma podobne wymagania glebowe. Seradelę należy wysiewać w żyto ozime możliwie wcześnie wiosną stosując 30-50 kg nasion/ha.
Przeciętny plon zielonki seradeli jako wsiewki wynosi około 6-15 t/ha.
W poplonie ścierniskowym wysiewa się najpóźniej do 30 lipca w ilości 60 kg/ha nasion w rzędy 12-15 cm, na głębokość 2 cm. Przy czystym siewie w uprawie poplonu można uzyskać 6-7 t/ha zielonki.

 Mieszanka składa się z życicy wielokwiatowej, inkarnatki i wyki ozimej. Doskonale nadaje się na wszystkie gleby. Wytwarza wysoki plon masy zielonej i suchej z bardzo dobrą wartością paszową i wysoką masą korzeni. Odrost może być pastwiskowany, koszony, spasany na świeżo, zakiszany lub zmulczowany jako zielony ugór. Mieszanka Gorzowska obecnie przeżywa swój renesans, ponieważ utrzymanie żyzności gleby nabiera coraz większego znaczenia wśród rolników. Motylkowate i trawy prowadzą do trwałej poprawy właściwości gleby. Resztki organiczne pozostające po przeoraniu w warstwie ornej wzbogacają glebę w próchnicę. Rośliny motylkowate dostarczają azot atmosferyczny do gleby, dzięki symbiozie z bakteriami brodawkowymi. Uprawa Mieszanki Gorzowskiej sprzyja rozwojowi organizmów glebowych, zwiększa udział wodonośnych gruzełek, które poprawiają przesiąkanie jak również odbudowują i stabilizują strukturę gleby.

Korzyści z zastosowania:

• użyźnia oraz poprawia strukturę gleby
• szerokie zastosowanie
• wysoki plon
   

Skład 

• życica wielokwiatowa - 50%,
• koniczyna inkarnatka - 30%,
• wyka ozima - 20%  

Norma i termin wysiewu 50 kg/ha, koniec sierpnia - połowa września w siewie czystym, od połowy maja, jako wsiewka (np. w pszenicę ozimą, kukurydzę od stadium 8. liścia)

Ilość nasion w opakowaniu 25 kg

Zawartość lucerny i koniczyn znacznie poprawia wartość pokarmową, smakowitość oraz wydajność plonu. Mieszanka charakteryzuje się szybkim odrostem, dużą zawartością białka, a bardzo dobrą zimotrwałością i wierność w dużym plonowaniu czynią ją bardzo popularną i wszechstronną mieszanką, którą można przeznaczyć na spasanie, sianokiszonkę i kiszonkę, jak i na paszę zieloną w żywieniu stacjonarnym bydła. 

Kostrzewa łąkowa 10% 

Kostrzewa czerwona 10% 

Kostrzewa trzcinowa 10%

Tymotka łąkowa 10% 

Wiechlina łąkowa 6%

Festulolium 5% 

Życica trwała 15% 

Życica mieszańcowa 8% 

Życica holenderska 8% 

Życica włoska 12% 

Lucerna siewna 6%

Korzystniejsze warunki sprawiają, że zalety mieszanki są widoczne jeszcze bardziej. Bogaty dobór składników dobrze znoszących okresy z brakiem wody pozwala być pewnym utrzymania dobrego pastwiska, z którego można otrzymać również dobry plon z przeznaczeniem na produkcję sianokiszonki bądź kiszonki o bardzo dobrej wartości odżywczej. 

Norma wysiewu na 1 ha: 

35-60 kg 

Kostrzewa czerwona 15%

Kostrzewa trzcinowa 15%

Kostrzewa owcza 5%

Kostrzewa łąkowa 13%

Kupkówka pospolita 15%

Życica  trwała 18%

Życica włoska 10%

Życica mieszańcowa 5% 

Koniczyna biała 4%